‘T was totaal onverwacht. Ik kwam naar binnen
dacht dat het enkel voor een enkelband zou zijn.
Mijn eerste dag zag ik iemand op de wandeling ze motiveerde anderen toertjes lopen.
En ik dacht ja, misschien doe ik wel mee terug een beetje met sport beginnen.
Maanden later toen zij wegging is mij voorgesteld van ‘kijk gij zijt echt gemotiveerd
Wilt gij het overnemen?’ En ik zei JA
Mijn eerste lessen was ik super gestresseerd
voelde me verantwoordelijk.
Heb ik al van kleins af
omdat ik de oudste was van de meisjes moest ik vaak voor hen zorgen,
mijn moeder was alleenstaand
ik ben nu alleenstaande moeder
Er zijn hier mensen die heel gesloten zijn
ik ga dan niet forceren
doe een vriendelijk gebaar, geef een handdoekje.
Of ik benader, betrek, vraag haar naam, en ‘Wilt ge meedoen?’
Anderen helpen, niet moeten maar willen
een behoefte waarvan ik niet wist dat ik ze had.
NIYA, 24 jaar, sportfatik, houdt van de zee
Uit: Actieve participatie. De beleving van mensen in detentie in woord en beeld.